Hoe mijn hond blind werd

Het was laat 2020. Pak ongeveer augustus.

Onze eerste hond (Lola) hadden wij vanaf augustus 2018. Het was een schatje. Een klein zwart bolletje waar er zeer veel energie in zat en ook het karakter had om niet onmiddellijk terug te deinzen. Het was geen rasechte shih tzu, maar er zaten wel karaktertrekken van terriërachtigen in. Denk maar aan de Jack Russell of andere kleine honden van dat type. Eentje die er voor ging, zeer veel enthousiasme toonde en zeker wist hoe ze haar zelf moest bezig houden met haar fluffy speeltjes. Kort gezegd zijnde, speelgoed gaat deze dagen nog altijd niet lang mee. Dus geen dure speeltjes meer voor madam.

Terug naar 2020. Ze was ondertussen al 2 jaar en een beetje. Maar we merkten dat als we haar op de fiets mee namen, dat ze steeds last kreeg van tranende ogen en dat ze haar rechteroog steeds toe trok. Zelf konden wij daar niets aan zien en de irritatie verminderde ook de dag na dat we van het fietsritje terug kwamen. Naarmate dat dit iedere keer terug kwam, maakten we toch een afspraak bij onze lokale dierenarts om dit toch eens te laten bekijken. Kwestie dat we erge dingen kunnen uitsluiten. We kregen wat oogdruppels mee en moesten die om de zoveel tijd toedienen. En in de gaten houden. Er was geen reden tot paniek, want tijdens het doktersbezoek was er niets aan de hand. Als er iets veranderde, moesten we een nieuwe afspraak maken en bijsturen van oogdruppels. Misschien een irritatie van dit of dat? Een allergie? Een klein stukje grasaar dat verkeerd terecht gekomen is? We wisten het niet.

In de maanden die daarop volgden bleef dit probleem maar aanslepen. Andere oogdruppels. Meer oogdruppels. Meer bezoeken aan de dierenarts. Ondertussen zagen we ook in fases dat we een witte waas in haar rechteroog zagen. Natuurlijk kwam en ging dit probleem. Bij de dierenarts weer niets te zien. In de gaten houden zei hij. Die witte gloed kwam ook steeds vaker terug en werd ook duidelijker. In het begin zag je het enkel met het zonlicht die op in haar gezicht scheen, enkele weken later zag je enkel nog wit en ging het ook niet meer weg.

We zijn ondertussen ergens in juni 2021. We hadden ondertussen al nog meer bezoeken gedaan bij onze dierenarts, maar het probleem stagneerde. Hij dacht dat het probleem onder controle was met de aangeboden medicatie.

Ik herinner mij die dag nog zeer levendig. Ik was op een bijscholing voor mijn job van toen en was in de omgeving van Brussel tot ik een belletje kreeg van mijn vriendin. Ze vertelde me aan de telefoon dat ze onze twee honden mee naar huis wou nemen, maar dat Lola ineens tegen alles aan liep dat in haar weg stond. Ze hadden getest (met wat opzoekwerk op het internet) met een grote en kleine bal voor haar te rollen om te zien of ze nog iets kon waarnemen. Het gevoel is onbeschrijflijk. Lola ging uit van haar gehoor en “keek” in de richting waar ze het geluid vandaan hoorde komen, maar staarde in de verte. Nog een test was ééntje die je bij mensen ook kan doen. Kijk voor je uit en laat iemand zijn hand snel richting je ogen gaan, reflexmatig zal je je ogen sluiten. Indien er niets van reflex meer is, mag je er wel van uit gaan dat er schade is.

We hadden nog een afspraak kunnen bemachtigen dezelfde dag nog bij een specialist 50 kilometer verder. Het was nog tijdens corona, dus ik mocht zelf niet mee naar binnen. Dan kwam het verdict: blindheid door netvliesloslating op beide ogen. Het netvlies van haar rechteroog lag bij nader onderzoek al langer op een hoopje. Permanent beschadigd. Het netvlies van haar linkeroog was nu ook compleet gelost met totale blindheid tot gevolg. Er kon niks meer aan gedaan worden, met dat de schade al een tijd geleden gebeurd was. Dus onze hond was dus naar het schijnt al maanden blind op één oog, maar kon/wou niet worden vastgesteld door onze vaste dierenarts.

Natuurlijk was daar de kous niet mee af.

Blind zijn was natuurlijk één ding. Maar dan hadden we natuurlijk ook de druk in het oog zelf. Glaucoom noemen ze dat. Ondertussen was de druk in beide ogen aan het stijgen, wat er voor zorgde dat we onze hond bijna niet meer herkenden. Lag gewoon hele dagen in haar mand. Geen energie meer. Natuurlijk weer andere oogdruppels die een tijdje hielpen en dan opeens niet meer.

Dan kan je ook wel een beetje inschatten in welke richting dit begint te gaan. Als de opties er niet meer zijn om het te behandelen, dan moet je…. de oorzaak van de pijn weg nemen.

Wij hebben enkele maanden later de moeilijke beslissing genomen om bij een andere dierenarts haar ogen te laten wegnemen. Ik weet dat ik nog in de wachtkamer zat, huilend als een klein kind, wetende dat dit de laatste keer ging zijn dat ik haar mét ogen ging zien. Maar op dat moment denk je als dierenvriend: dit is geen leven waardig om nog zo lang pijn te lijden. De schade is er toch al en ik wil mijn actieve, temperamentvolle hondje van vroeger terug.

Enkele uren later mochten we haar gaan halen. Haar herstel was niet ideaal, maar het is uiteindelijk weer in orde gekomen. En ik kan zeggen dat dit de beste beslissing geweest is die mijn vriendin en ik gemaakt hebben in Lola haar belang. Ze is wat voorzichtiger geworden in haar gang met natuurlijk af en toe een “boenk” tijdens de dag.

Maar nu herken ik tenminste onze hond weer als van jongs af aan.